کد مطلب:37733 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » اهل بيت

منافق ترين فردي كه در حادثة كربلا جزء سربازان عمر سعد بود، چه كسي بود؟

واژة منافق را در لغت اين گونه معنا كرده اند: آن كه ظاهرش مخالف باطنش باشد؛ دورو.[1]

بر اين مبنا در حادثة كربلا، در ميان سربازان عمر سعد كسي منافق نبود، زيرا هيچكدام دورو نبودند. همة آنان در مقابل امام حسين(ع) ايستاده و با آن حضرت جنگيدند؛ پس مي توان سؤال را به شكل زير طرح كرد:

خبيث ترين فرد از سربازان عمر سعد چه كسي بود؟

همة رويدادهاي كربلا كه از كوفيان سر زد، حاكي از خباثت آنان است، ولي اعمال ناشايست و برخوردهاي بي ادبانة برخي از نيروها، پرده از رذالت و خودباختگي آنان بر مي دارد؛در اين راستا به بيان بخشي از كار هاي رذيلانه و بي رحمي هايي كه توسط چند تن از سران لشكر انجام شده مي پردازيم:

الف) عمرو بن حجاج؛ وي خود را به نزديك لشكر امام رسانيد و با نيش زبان گفت: اي اهل كوفه، در كشتن كسي كه از دين خارج شده و با امام مخالفت كرده است، ترديد نكنيد.

امام حسين(ع) در جوابش فرمود: اي پسر حجّاج، آيا مردم را عليه من تحريك مي كني؟ آيا ما از دين خارج شديم و شما بر دين ثابت مانده ايد؟! به خدا قسم! مي دانيد كه كدام يك از ما از دين خارج شده ايم.[2]

جسارت و هتاكي و بي ادبي عمرو بن حجّاج به خوبي از اين گفته نمايان است.

ب) شمر بن ذي الجوشن:

1ـ ابوالفرج اصفهاني آورده است: درحالي كه امام حسين (ع) به دنبال آب بود، شمر در نهايت سنگدلي و بي ادبي به آن حضرت گفت: به خدا قسم!به آب دست نخواهي يافت تا اين كه به آتش جهنّم برسي!.[3]

2ـ در آخرين لحظات زندگي امام حسين(ع) شمر و سنان بن انس به سوي حضرت آمدند. امام را در حالي مشاهده كردند كه از عطش، زبان دور دهان مي گردانيد و آب مي طلبيد.

شمر با پاي خود به حضرت زد و گفت: اي پسر ابوتراب، گمان مي كردي كه پدرت كنار حوض به كساني كه او را دوست مي دارند، آب مي دهد؟ پس صبر كن تا از دست پدرت آب بنوشي، آن گاه به سنان رو كرد و گفت: سر حسين را از قفا جدا كن. سنان گفت: قسم به خدا! اين كار را نخواهم كرد،چون جدّش محمّد(ص) [در قيامت] دشمن خواهد بود. شمر با اين سخن به خشم آمد و روي سينة امام نشست و در حالي كه محاسن شريف امام را گرفته بود و مي خواست حضرت را بكشد، امام خنديد و به او فرمود: آيا نمي داني من كيستم و مرا مي كشي؟ شمر گفت: خوب تو را مي شناسم. مادرت فاطمة زهرا، پدرت علي مرتضي، و جدّت محمّد مصطفي هستند. تو را مي كشم و از هيچ كس واهمه اي ندارم. آنگاه با شمشير خود، دوازده ضربه به امام زد و سر حضرت را از بدن جدا كرد.[4]

نتيجه: همان گونه كه در آغاز سخن اشاره شد، همة رويدادهاي كربلا گوياي رذالت و خباثت همگي لشكريان عمر سعد است، ولي با مقايسه بين آنچه كه از شمر و بعضي ديگر سر زد، به اين نتيجه مي رسيم كه خباثت شمر از همة افراد بيشتر بوده است؛ زيرا هر عمل بي رحمانه و بي ادبانه اي را كه ديگر افراد از انجام آن روي گردان بودند، شمر بدون هيچ واهمه اي آن را انجام ميداد.